Vandaag trokken we erop uit: heel de dag verbleven we in het Orleanspark om voor-bijgangers aan te spreken en bij te leren over hun ervaring in het park. We zetten de oostelijke ingang van het park af met een lint om interactie met wandelaars en fietsers uit te lokken. Na tientallen gesprekken waren dit de belangrijkste bevindingen. We hebben de namen veranderd om de anonimiteit van de bewoners te bewaren.
We spraken met Jos, een man van middelbare leeftijd die zijn tijd grotendeels spendeert in de volkstuintjes. Hij werkt hier vaak als begeleider van mensen met een mentale beperking. Hij sprak ons aan over de enorm drukke weg die meteen naast de volkstuintjes loopt en het landschapspark in twee verdeeld. We besloten zelf te observeren en inderdaad: na een half uur door te brengen naast de baan die het park door twee deelt, zagen we 76 auto’s langsrijden, drie fietsers en slechts één wandelaar. Jos wist ons te vertellen dat deze situatie erg ongunstig is voor de groep waarmee hij samenwerkt, dat er steeds uiterste waakzaamheid moet heersen om zeker te zijn dat niemand verongelukt.
Als volgende deelde Jean-Pierre zijn mening met ons. Hij vindt dat Aarschot te weinig waarde hecht aan het erfgoed van de stad. De oude stadsomwalling, waarvan de Orleanstoren deel uitmaakt, had volgens hem en zijn familie een grote erfgoedwaarde. De stad heeft echter de resterende stukken van de omwalling weggegraven om hier een nieuwe woonwijk te bouwen. Jean-Pierre berouwt deze beslissing enorm aangezien deze volgens hem de rijke geschiedenis van de stad voor een deel heeft vervaagd.
Als laatste kwam een vaststelling die we van vele mensen hoorden: de toren moet terug naar zijn oorspronkelijke glorie hersteld worden, maar ook vooral terug zichtbaar worden. Wanneer je toekomt in het park is de locatie van de toren een waar mysterie. Indien je niet weet waar hij staat, is het gissen naar de plek waar je heen moet. Dit is zeker een punt dat ons haalbaar en interessant lijkt om aan te pakken in onze resterende week.
