Categorie: Kolmen 2050

Om half 1 is het onze beurt. De soep is warm, het vuur knettert gezellig, de groentenspiesjes liggen op de grill en de drankjes staan klaar. Om 12u30 komen de docenten en buurtbewoners naar het pleintje om naar de presentatie over ons project te luisteren.

We ontwierpen verschillende dingen, met de blik op een aantal uitdagingen. Dit deden we aan de hand van een masterplan op basis van cirkels, een plan dat onze blik op de toekomst beschreef. Helaas waren de enkele dagen die we hadden om te bouwen niet voldoende om het volledige masterplan uit te werken, daarom kozen we er twee cirkels uit die we besloten te bouwen. De eerste uitdaging die we wilden versterken was het samenkomen van de bewoners van Kolmen. Zij hadden hiertoe al een aanzet gedaan; elke avond komen ze samen op het pleintje, met eetkamerstoelen om op te zitten. Om hun initiatief te behouden maar toch ook in de verf te zetten, maakten we stoelen van boomstammen. Daarnaast maakten we ook een vuurkorf; een element dat ons inziens de mensen samenbrengt en verenigt aan de hand van warmte, maar ook eten. Daarom voegden we ook een grill toe.

De tweede uitdaging was veiligheid. De ouders waren niet al te enthousiast om hun kinderen onbewaakt buiten te laten spelen omdat er vrij veel en snel verkeer is rond het centrale pleintje. Daarom richten we verkeersvertragende elementen in door houtsnippers op de weg te leggen. Deze houtsnippers waren in de vorm van een cirkel gelegd, naar het patroon van ons masterplan. De automobilisten dienden hiervoor uit te wijken en dus ook te vertragen, wat het een stuk veiliger maakte.

De derde uitdaging is daar rechtstreeks aan verbonden. Niet alleen is de buurt onveilig voor kinderen, maar ook gewoon niet kindvriendelijk. Er zijn geen speeltuigen voorzien voor kinderen, waardoor zij vooral op straat speelden met fietsen en steps. Wij gaan daar tegenin door speeltuigen te voorzien voor de omwonende kinderen. We ontwierpen evenwichtsbalken en trapjes, een tipi en ladders. Zo daagden we de kinderen uit om mee te gaan met hun omgeving en te spelen met wat wij voorzien.

Het werk loopt op zijn einde. De stoelen staan trots rond de vuurkorf, de speeltuigen zijn klaar om op gespeeld te worden. Er zijn nog een paar details die afgewerkt dien te worden; de houtschilfers moeten nog op zijn plaats, de kinderkopjes moeten nog ingegraven worden, sommige speeltuigen hebben nog een likje verf nodig.

Wanneer de dag op zijn eind loopt, is onze energie ook stilaan op. We hebben hard gewerkt de voorbije twee dagen en het resultaat mag er zijn. We maken ons klaar voor het slotmoment morgen, waar we om 12u30 samen lunchen met de buurtbewoners en de docenten.

We beginnen dag zeven met een laatste brainstorm. Het ontwerp op punt zetten was het hoofddoel van de dag. In het ontwerp wouden we inzetten op kindvriendelijkheid, verkeersveiligheid en wouden we zitgelegenheid creëren. Deze aandachtspunten in een architecturaal spannend ontwerp gieten werd de uitdaging. We bedachten een organisatie van cirkels, gebaseerd op het cirkelvormige pleintje, waar de functies zich in zouden bevinden. We wouden niet alleen aan de mens denken, ook de natuur krijgt de nodige aandacht. We ontwerpen met natuurlijke materialen, met het oog op duurzaamheid.

We krijgen ook een extra begeleiding van Stefan Gzyl, wie ons helpt met het detailleren van de bouwwerken en het garanderen van de stabiliteit. We zijn Josymar heel dankbaar om hem aan ons voor te stellen!

Aan het einde van de dag zijn we klaar met het ontwerp. We kunnen morgenvroeg de handen uit de mouwen steken en beginnen te bouwen!

We begonnen dag 6 met een snelle brainstorm. Iedereen pitchte kort zijn eigen idee, wat leidde tot een aantal losse flarden die we samen konden bundelen tot één geheel. De één wilt een meubel, de ander verkeersvertragende elementen, en nog een ander een patroon op de grond. Snelle schetsen bieden een aanzet tot een ontwerp.

Die natuurlijke materialen gaan we sprokkelen in het bos bij de Zwartbeekvallei. Dit leek ons de uitgelezen plek, gezien we ook meer mensen willen lokken naar dit bos. We zochten vooral stevige materialen zoals takken en boomstronken, om onze meubels mee te maken.

We brainstormden voornamelijk vandaag over hoe we fysieke uiting gaan geven aan ons live-project. Daarnaast woonden we ook een Buurtbar bij, waar we nog meer in contact kwamen met de bewoners van Kolmen.

We beginnen de dag met het een brainstorm waar we de huidige situatie van de buurt in kaart brachten. Aan de hand van een isometrische kaart legden we de ideeën rond uitdagingen en noden samen en brainstormden al over de mogelijke oplossingen.

Rond de middag gingen we op zoek naar bruikbare materialen. Hiervoor konden we bij de Kantonnale Bouwmaatschappij van Beringen terecht. Hout in allerlei vormen, bakstenen, kinderkopjes en staalafval mochten we meenemen.

Na de middag bezochten we de ‘Samentuin’, waar Beringenaars kunnen komen tuinieren. Zij trachten al jaren de sociale woonwijk Kolmen te betrekken in hun activiteiten en de bewoners uit te nodigen om ook hun moestuin te gebruiken. Een uitdaging voor ons bestaat erin de connectie te maken tussen de buurt en de vallei waarin de tuin zich bevindt.

We sloten de dag af met interviews in de wijk Kolmen. Ondanks de kleine opkomst, waarschijnlijk omdat mensen aan het werk waren, konden we toch enkele interessante gesprekken voeren. Hier haalden we ideeën over de uitdagingen uit.

Op de eerste dag kregen wij, studenten architectuur en interieurarchitectuur informatie over wat een live-project inhoudt. De groepen werden ingedeeld en we leerden elkaar kennen. Na de info ontmoetten we elkaar op school, waar we van Josymar Rodriguez een introductie kregen over de buurt waarin we zouden werken.

In de namiddag bezochten we Kolmen. Kolmen is een sociale woonwijk die gerealiseerd werd tussen 1954 en 1974. De woonwijk is opgebouwd in verschillende fases en doorheen de jaren uitgegroeid tot één samenhangend geheel. Kolmen situeert zich tussen het centrum en aanhangend bos. De uitdagingen die eerder onderzoek al uitwezen bestaan in de onduidelijke connectie tussen het centrum en het bos, de vraag naar betere kindvriendelijkheid en fietsveiligheid, een opwaardering van de stoep en parking en de sociale kloof die er heerst. Van Sema, een medewerkster van Saamo Limburg, kregen we een heldere blik op de achtergrondinfo en de tendensen tussen de bewoners. We hingen wat rond in de sociale woonwijk, om zo een beeld te vormen van het reilen en zeilen van de bewoners.